سخنراني هاي شخصيت هاي برجسته سياسي دركنفرانس بين المللي در مقر اروپايي ملل متحد درژنو

ارجاع پروندة نقض حقوق بشر در ايران به شوراي امنيت
فراخوان به حفاظت از ليبرتي و آزادي 7 گروگان
تحقيقات مستقل در مورد كشتار اول سپتامبر در اشرف

ابتكار عمل 5 سازمان غير دولتي داراي رتبه مشورتي همزمان با اجلاس شوراي حقوق بشر ملل متحد

فرانس ليبرته (بنياد دانيل ميتران) 
جنبش عليه نژاد پرستي و براي دوستي خلقها (مراپ)
توسعة آموزش بين ‌المللي
حزب راديكال غيرخشونت گرا ـ فرا ملي
انجمن بين‌ المللي حقوق بشر زنان 
برنارد كوشنر
وزير خارجه فرانسه در دولت ساركوزي

پروفسور ژان زيگلر
عضو كميتة مشورتي شوراي حقوق بشر ملل متحد 

ليندا چاوز 
مدير پيشين روابط عمومي كاخ سفيد

نجات بوبكر
نمايندة پارلمان فلسطين

پروفسور آلفرد زاياس
متخصص مستقل ملل متحد در مورد ارتقاي نظم بين‌ المللي دموكراتيك و برابر
مشاور حقوقي ارشد كميسرعالي حقوق بشر به مدت 22 سال

دكتر ژان شارل ري ال
عضو سابق پارلمان فدرال و عضو پارلمان و شوراي شهر ژنو

كريستين پره‌گو
رئيس مشترك شوراي قانونگذاري در ژنو

آنتونيو استانگو
رئيس هلسينكي واچ ايتاليا

و طاهر بومدرا
مسئول پروندة اشرف در سازمان ملل

ليندا چاوز، مدير پيشين روابط عمومي كاخ سفيد
من ليندا چاوز هستم و برنامه امروز را مديريت مي كنم. اين كنفرانس بسيار مهمي است. من آشنايي زيادي به اين ارگان دارم چرا كه به مدت 4 سال به عنوان متخصص آمريكا در زير كميتة حقوق بشر سازمان ملل انجام وظيفه كردم و آن ارگان فاصله كمي با اين سالن دارد. امروز ما در اينجا حاضر شديم تا در مورد قتل عام اول سپتامبر 2013 صحبت كنيم. بيش از 6 ماه ميگذرد كه 46 مرد و 6 زن به طور سيستماتيك و به طور خودسرانه در اشرف قتل عام شدند. ما شهادتهاي بسياري را از شهود حاضر در صحنه در مورد اين حمله، شنيديم. حمله يي كه توسط بيش از 120 نظامي يونيفرم پوش صورت گرفت كه وارد كمپ اشرف شدند و به طور سيستماتيك خانه به خانه ميرفتند و ساكنان را به محوطة بيرون ميكشيدند، آنها را دستبند ميزدند و با شليك به سر و گردن آنها را اعدام ميكردند. ما عكس و فيلم از اين حمله داريم. ما همچنين شهودي داريم كه شاهد اين حمله بودند. به رغم اين همه سند و مدرك، جامعة بينالمللي اغلب در سكوت بوده است. البته كه برخي از دولتها، از جمله دولت آمريكا اين حمله را محكوم كردند و سازمان ملل انزجار خود را از وقوع چنين حمله يي ابراز داشت، اما هيچ فراخوان سيستماتيكي براي انجام تحقيقات توسط گروه مستقلي داده نشده تا اينكه بتواند تعيين كند چه كسي مرتكب چنين جنايتي شده و براي كساني كه مردان و زنان بيگناه را به قتل رساندند، مجازاتي تعيين كند. اين يك تراژدي و قتل عام جديد بوده است. دولت عراق كه مسئول سلامت و امنيت افراد در ليبرتي و اشرف بوده است، ابتدا در مورد وقايع صورت گرفته دست به فريبكاري زده و بعد لاپوشاني كرده و دست آخر دروغ گفته است. آنها در ابتدا مدعي شدند كه اين قتلها ناشي از انفجاراتي در درون كمپ بوده است، نوعي حادثه طبيعي در درون كمپ. بعد آنها مدعي شدند كه اين قتل عام نوعي انتقام گيري از طرف ساكنيني بوده كه هنوز در كمپ باقي مانده بودند. آنها حاضر نبودند قبول كنند كه بدون همدستي و كمك مستقيم آنها اين قتل عامها قابل اجرا نبود. براي آن دسته از شما كه با  وضعيت موجود در عراق و وضعيت در اطراف كمپ اشرف آشنا هستيد، ميدانيد كه در حقيقت اين كمپ توسط ارتش عراق محاصره شده است. هيچ كس بدون اطلاع و اجازة ارتش و دولت عراق وارد و خارج آنجا نميشود. بنابراين پذيرش اين ادعا كه كه دولت عراق از آن وقايع اطلاع نداشته، ساده لوحي است. هدف كنفرانس امروز افشاي اين دروغپردازيها و تأكيد بر مسئوليت كساني است كه براي حقوق بشر اهميت قائل هستند تا قدم جلو بگذارند و خواهان آن شوند كه سازمان ملل به منشور خود عمل كند و كميسيون حقوق بشر سازمان ملل بايد كاري را كه از آن انتظار ميرود، انجام دهد، و در مورد قتل 52 زن و مرد بيگناه عدالت را برقرار كند. تا به حال حملات متعددي صورت گرفته و بيش از 100 نفر در اين حملات كشته شدند. حملات موشكي از بيرون عليه كمپ ليبرتي صورت گرفته است. كساني كه در داخل حصار ليبرتي مستقر هستند، در معرض تهديدهاي روزانه قرار دارند. حتي پايه يي ترين حقوق بشر از آنها دريغ ميشود. ما همين امروز صبح از طريق نفراتي كه در ليبرتي زندگي ميكنند مطلع شديم كه ظرف 2 هفته اخير حتي ورود پايه يي ترين مواد غذايي به درون ليبرتي متوقف شده است. كساني كه در داخل اين كمپ هستند، به شدت به كمك ما نياز دارند. ما بايد تضمين كنيم كه شرايط انساني در كمپ ليبرتي محقق شوند تحقيقات مستقلي بايد در مورد وقايع صورت گرفته در كمپ اشرف و كمپ ليبرتي انجام شود. دفتر كميسير عالي حقوق بشر به انجام تحقيقات فراخوان داده، اما هيچ اقدامي صورت نگرفته است. تحت هيچ شرايطي دولت عراق نميتواند ارگاني باشد كه تحقيقات در مورد اين قتل عام را انجام ميدهد. همانطور كه گفتهام، ما شواهد كافي داريم اين منطقه يي است كه تماماً توسط ارتش عراق كنترل ميشد و هيچ اتفاقي در اشرف و امروز در ليبرتي نميتواند بدون دخالت دولت عراق بيفتد. بنابراين، دولت عراق نميتواند ارگاني باشد كه اين وقايع را مورد تحقيق قرار ميدهد. هيچ تحقيقاتي در مورد حملات ژوئيه 2009 يا آوريل 2011 صورت نگرفته است. شكست در انجام تحقيقات در مورد آن حملات يكي از عوامل اصلي حمله در اول سپتامبر 2013 بود. همه اينها در شرايطي است كه نقض حقوق بشر در ايران به طور مستمر ادامه دارد. بنابراين ما امروز متخصصان برجسته يي را خواهيم شنيد و آنها با جزئيات براي شما توضيح خواهند داد كه چه اتفاقي رخ داده است. چرا كه بدون كمك شما و بدون اعتراض شما حضار در اين سالن كه اعتقاد داريد به اصول حقوق بشر و اصولي كه طبق آن حقوق هر انساني بايد مورد حفاظت قرار گيرد و رعايت شود، هيچ عدالتي نميتواند برقرار شود و خونريزي بيشتري صورت خواهد گرفت. اكنون ميخواهم اولين سخنرانمان را معرفي كنم: زني كه نياز به معرفي ندارد زيرا كسي است كه سالها مردم ايران و مبارزه آنها را براي آزادي بنيادين و دموكراسي و حقوق بشر نمايندگي كرده است. 

پروفسور ژان زيگلر، عضو كميتة مشورتي شوراي حقوق بشر ملل متحد 
خانم رئيس، خانم رئيس جمهور منتخب شوراي ملي مقاومت، آقاي وزير، عاليجناب، خانمها و آقايان، 
به خاطر افتخاري كه به من داده شده كه در مقابل شما سخنراني كنم تشكر مي كنم، 
من فقط به يك موضوع خواهم پرداخت، موضوعي كه شاخص تغيير استراتژي بنيادي در سركوب ساكنان است. يا دقيقتر بگويم افراد زنداني شده در ليبرتي را هدف قرار مي دهد: محروم كردن آنها از مواد غذايي كه توسط سرويسهاي مخفي عراق اجرا مي شود.
مي دانيد كه از 15 روز پيش، در مقابل در شماره 4، كه محل ورود كاميونها از منطقة فرودگاه است، فرماندهان عراقي مانع ورود كاميونها شدند. تن ها و تن ها مواد غذايي كه براي 2800 نفر در زندان ليبرتي ارسال شده است، زير آفتاب فاسد ميشود. ميوه ها، سبزيجات، ... 
يك مشكل ديگر هم وجود دارد، در ليبرتي ـ بر عكس اشرف ـ يخچالهاي نگهداشتن مواد غذايي وجود ندارد و لذا نمي شود مواد غذايي را انبار كرد. غذا فاسد مي شود و افراد نياز به غذا دارند. من از اين موضوع صحبت مي كنم، چون در سطح بين المللي يك تغيير كيفي است كه ما شاهد آن هستيم. 
يك ماه پيش، در طبقة پنجم اين ساختمان، كنفرانس ژنو 2 برگزار شد. يعني كنفرانس دوم در مورد جنگ در سوريه بين دولت سوريه و مخالفان. و اخضر ابراهيمي كه توسط سازمان ملل و اتحاديه عرب مسئول پيشبرد اين كنفرانس شده بود، كارش را فقط به باز كردن راهروهاي كمكهاي انساني و مذاكره بر سر عبور كاميونهاي برنامه تغذيه جهاني محدود كرد.
چون همين چيزي كه در جنگ سوريه مشاهده مي كنيم و چيزي كه رايج شده است، يك سلاح جديد، سلاح گرسنگي دادن است.
حمص، ادلب، يرموك و شهرهاي ديگر... محله هاي كامل، به مدت ماهها (از ماه اوت در مورد يرموك) از جهان بيرون قطع شده اند، بچه ها مي ميرند، دولت جنايتكار سوريه، همراه با سپاه پاسداران ايران، با حزب الله اين محله ها را محاصره كرده اند و شهروندان درون آن جان خود را از دست مي دهند. 
حتماً قلب آقاي كوشنر به درد آمده است، چون او از نادر كساني است كه در سطح بين المللي باعث پيشرفت حقوق انساندوستانه بين‌المللي شد. چون يكي از پيشرويهاي حقوق انساندوستانه بين المللي اين بود كه از شهروندان در مقابل قحطي حفاظت كند. 
قانون 54 كنوانسيون چهارم ژنو مي گويد كه گرسنگي دادن شهروندان به عنوان يك اقدام جنگي ممنوع است. لذا، حمله، نابود كردن و ربودن يا از دور خارج كردن امكانات ضروري براي زنده ماندن شهروندان ممنوع است. براي مثال مواد غذايي يا منابع و زير ساختهاي آب آشاميدني.
و بيانية 98 رم، كه پاية دادگاه جنايي بين المللي عدالت است، مي گويد: اقدام عامدانه براي گرسنگي دادن شهروندان به عنوان روش جنگي، با محروم كردن آنها از اقلامي كه براي زنده ماندن آنها ضروري است، يك جنايت جنگي است.
اين جنايت جنگي امروز در ليبرتي صورت مي‌ گيرد. و بدتر از اين، كه بدتر از اين نمي شود، اين است كه به نظر مي رسد اين موضوع رايج شده است. دريغ مواد غذايي به عنوان روش جنگي، همانند استراتژي سوريه، مجدداً تبديل به سلاحي شده است كه به شكل رايج استفاده مي شود. در حاليكه اين يك جنايت جنگي است كه در بيانية 98 رم، بنيانگذار دادگاه جنايي بين المللي، تعريف شده است. 
شارل تيلر، فرمانده جنگ ليبريا در سال 2003 سرنگون و به نيجريه پناهنده شد. پس از آن به دادگاه ويژة ملل متحد در مورد ليبريا منتقل گرديد. در سال 2008 محكوم و در سال 2011 محكوميتش به خاطر جنايت جنگي در گرسنگي دادن 4 شهر در ليبريا طي جنگ داخلي تأييد شد.
در اين جنايت جنگي كه ظاهراً به دست سران كشورهاي منطقه رواج پيدا كرده، جنايتكاران تمام عيار، مثل رژيم بشار اسد، مثل رژيم ايران، مثل رژيم مالكي بايد در مورد ليبرتي الان افشا بشوند. الان موقعيتي است كه بايد بيدار شد و يكبار ديگر اين مجاهدين هستند كه پيشتاز اين نبردند. آنها همزمان براي آزادي ما و آزادي خودشان مي جنگند.
شوراي حقوق بشر، امروز بيست و ششمين جلسه اش پس از بنيانگذاريش در سال 2006 را برگذار مي كند. چه چيزي مي شنوم؟
مي گويند كاري از دست ما بر نمي آيد، ليبرتي وحشتناك است، درست است، كشتار اشرف وحشتناك است، ولي ما قدرتي نداريم. در حاليكه اين يك دروغ است. چيزي كه سازمان ملل و كميسارياي عالي شورا را فلج كرده، ضعف نيست، بي تفاوتي است، بي تفاوتي! نه ضعف.
خانم رجوي با صراحت و دقت تمام، خواستهايش براي حفظ اين پناهجويان را ـ كه داراي استاتوي بين المللي هستند ـ برشمرد. براي اينكه جلوي حملات ديگري گرفته شود:
- ايجاد يك گردان كلاه آبي. در جهان 171 هزار كلاه آبي هست، نمي توانيد به من بگوييد كه نمي توان 100 كلاه آبي به ليبرتي فرستاد. موضوع ضعف نيست، بي تفاوتي است.
- دوم، اينكه يك تيم نظارت دائمي كميسارياي عالي حقوق بشر در ليبرتي مستقر شود.
اين درخواستهايي است كه خانم رجوي به عنوان نماينده مشروع مردم ايران مي كند و خواستهاي بسيار ساده يي است، بسيار طبيعي و قابل انجام همين فردا صبح.
موضوع آخري كه مي خواستم به عنوان شهروند ژنو بگويم اين است كه متعجب هستم. تناقض! از طرفي ملاها مذاكره مي كنند، مي خواهند خودشان را متمدن نشان بدهند و وارد جامعه بين المللي بشوند و همزمان ساكنان ليبرتي را مي كشند و گرسنگي مي دهند، اين يك تناقض است. ولي اين تناقض قابل توضيح است. به عنوان جامعه شناس توضيح مي دهم: يك رژيم مستبد، در هر كجاي دنيا، با هر ميزان مخالف، نمي تواند مردان و زنان ليبرتي را تحمل كند. نمي تواند، حتي اگر فقط 3 مجاهد وفادار به اصول دموكراسي، جدايي دين از دولت، يك اسلام انساني، يك همبستگي جهاني باقي مانده باشد. حتي اگر فقط 3 نفر مي ماندند، ملاها آنها را آن طرف كرة زمين سركوب مي كردند. چون برايشان غير قابل تحمل است.
ولي اين ناشي از طبيعت يك رژيم مستبد است. نمي تواند صداي آزادي را تحمل كند، اين صدا امروز، صداي خانم رجوي و ساكنان ليبرتي است. تحسينهاي ما، همبستگي كامل ما و عشق مبارزاتي ما متعلق به زندانيان پناهجويي است، كه در ليبرتي با خطر جاني رو به رو هستند. آنها  براي ما مبارزه مي كنند. آنها براي تمدن مبارزه مي كنند. آنها براي اصول پايه يي ملل متحد مبارزه مي كنند. ما از آنها قدرداني مي كنيم. بدهكاري عميقمان را ابراز مي كنيم و آنها را تحسين مي كنيم. چون آنها فردا پيشتازان انقلاب ايران خواهند بود.
14 مارس 2014 (23 اسفند 92)